Çumra 26 Haziran

Onu yakalamak mümkün değil. Sadece anı yaşayabiliyoruz. Bunu da sadece farkında olanlar beceriyor. Tam bir tüketim çağındayız. Hiçbir şeyi tam tadını çıkararak yaşayamıyoruz. Bir koşturmaca, bir yeniye ve ileriye koşma merakı… Bir de bakıyorsunuz farkında olmadan günler geçip gitmiş.

Daha kısa bir süre önce dostlarımızla gelecek olan Ramazan ayından bahsediyorduk. Ve bu mübarek ayı sabırsızlıkla bekliyorduk. Bazılarımız bu ayı hakkı ile karşılamak için heyecan içerisinde hazırlıklar yapıyorlardı. Ve bugün mübarek Ramazan ayını yolcu ediyoruz. Yolcu ediyoruz diyorum çünkü daha dün girdiğimiz sonuna gelmişiz. Daha doğru dürüst bir karşılama yapamadan, tadını çıkaramadan hızla geçivermiş bir ay.

Bu yıl Anuş Hanım ile İzmir’deyiz. Ramazan ayını burada karşıladık ve nasip olursa orucumuzu burada tutacağız. Şimdilik iyi gidiyor. Ama dediğim gibi çok hızlı geçiyor günler. Bir türlü yakalama fırsatı bulamıyoruz. Halbuki Konya’da olduğu gibi rutin hayatımızı yaşıyoruz.

Kurân-ı Kerim ile birlikte elimizde bulunan kitaplarımızı okuyoruz. Günlük mutat yürüyüşümüzü yapıyoruz. Eve dönüşte ihtiyacımız olan malzemeleri alıyoruz. Yemek hazırlığı ve yemek vakti… Çocuklarla sofraya oturup iftarımızı açıyoruz. Yani yıllarca yaptığımız işlerin aynısını yapıyoruz. Ama günler o kadar hızla akıp gidiyor ki onu tam manası ile tadını çıkararak yaşamayı beceremiyoruz. En azından benim içimde öyle bir his var.

Bu dijitalleşme ve hızla değişen teknolojinin peşinde koşan ve ona bir türlü yetişme imkânı bulamayan insanlığın yeni hastalığı mı? Ya da sahip olduğu her şeye bir anlam yüklemeden daha onunla bir hatıra biriktirmeden değiştirip yenisi ile yoluna devam etme alışkanlığının bir sonucu mu bu tatminsizlik.

Eskiden dediğimiz zaman gözümüzün önüne ve aklımıza binlerce hatıra geliyor. Ah o eski Ramazanlar diyerek anlatmaya başlayınca dur durak bilmiyoruz. Ama şimdi çocuklarımız gelecekte anlatabilmek için hatıralar biriktiremiyorlar. Çünkü günü onlar istedikleri gibi yaşayamıyorlar. Bütün gündemi birileri belirliyor. Televizyonlar insanları belirlenen bu gündemin dışına çıkmamaları için yoğun çaba sarf ediyor. Bunda da başarılı oluyorlar.

İnançlar dahi güzellik yarışmalarına kurban ediliyor. En güzel … okuma yarışmaları düzenleniyor. İnanç algısı yerini güzellik algısına bırakıyor. Çocuklarımız müzik dinler gibi kutsal kitap okumalarını dinliyor. Ve bizlere hayat felsefesi ve yaşam kılavuzu olarak indirilen kutsal sözler “Sen Türkülerini Söyle” yarışması haline getiriliyor.

Açlıkla imtihan olan Müslümanlar akşama kadar kadın ve yemek programları taarruzu altında bırakılıyor. Bir tas çorba ve bir tabak yemekle geçiştirilmesi gereken iftar sofraları hanımların yeni öğrendikleri yemeklerin denendiği bir platforma dönüşüyor.

Bütün bu olumsuzluklara rağmen ben yine de geride bıraktığımız Ramazan ayının bizler için hayırlar getirmesini ve ibret alacağımız bir ay olmasını diliyorum.

NİYET HAYIR, AKIBET HAYIR…